Wat ben je bereid te accepteren?
Een van de beste uitspraken is: "Het is niet jouw schuld, maar het is wel jouw verantwoordelijkheid."
Ik heb haar dit vaak horen zeggen tegen haar personeel, onze kinderen – en tegen mij. Vandaag gaan we het hebben over verantwoordelijkheid en plicht.
Je geboorte was het begin van de Grote Overdracht. Je ouders droegen 100% verantwoordelijkheid voor je gezondheid – je DNA, je genen, je celstructuur en zelfs een aantal van je gedragingen – totdat je ter wereld kwam. Vanaf dat moment begon je die last te delen: Je begon zelf te ademen, je eigen voedsel te verteren, je eigen afvalstoffen uit te scheiden. Je eerste poep zei: "Dit kan ik zelf."
Langzaam, maar steeds sneller, begon je de verantwoordelijkheid voor je eigen zorg te dragen. Je voerde jezelf, kleedde jezelf aan, en troostte jezelf. De verantwoordelijkheid van je ouders voor je gezondheid nam af van 90% naar 50%, tot wat het nu ook is. Waarschijnlijk dicht bij nul.
Wie heeft dat verschil opgevangen? Wie is NU verantwoordelijk voor jouw gezondheid? Je arts? Je partner? Geef je je ouders nog steeds te veel eer voor hoe je eruitziet en je voelt?
Doe nu eens een simpele oefening met mij. Schrijf een lijst met mensen die verantwoordelijk zijn voor je gezondheid. Begin met:
- Jouw naam.
- De naam van je arts.
- De naam van je tandarts.
- Je ouders (ze gaven je immers je genen).
Maak een lijst van je verzorgers.
Wijs nu verantwoordelijkheid toe. Hoeveel van je huidige gezondheid zou door je arts beheerd moeten worden? Als je in het ziekenhuis aan een beademingsapparaat en sondevoeding ligt, draagt de arts bijna 100% van de verantwoordelijkheid voor je gezondheid. Als je thuis aan de sondevoeding en beademing zit, en je vrouw je bed verschoont en je schoonmaakt, draagt zij misschien 80% van de verantwoordelijkheid, de arts 10%, enzovoort.
Hoe zit het met je ouders? Wat was hun bijdrage aan je gezondheid? Nou, je genen zijn hun verantwoordelijkheid, maar na de leeftijd waarop je jezelf kon aankleden en voeden, is je gezondheid eigenlijk niet meer hun verantwoordelijkheid.
Hoe zit het met je tandarts? Zijn zij 1% verantwoordelijk voor je algehele gezondheid?
Hoe zit het met je coach of je diëtist? Hoeveel van de verantwoordelijkheid zijn zij bereid te dragen? Na meer dan 20 jaar als coach weet ik dat ik bereid ben enige verantwoordelijkheid voor de gezondheid van mijn klanten te accepteren. Ze vertrouwen hun kracht, flexibiliteit en uithoudingsvermogen toe aan mij. Soms volledig: ze doen niets tenzij ik het ze vertel. Betekent dat dat 50% van de verantwoordelijkheid voor jouw gezondheid in de handen van je coach en diëtist ligt? 30%? 70%?
Wie anders deelt die verantwoordelijkheid?
Hoe je het ook bekijkt, hoeveel verantwoordelijkheid je ook bereid bent aan anderen over te dragen, jij blijft nog steeds het grootste deel van de verantwoordelijkheid voor je gezondheid dragen. Natuurlijk, je kunt de dokter vertrouwen – die 10.000 andere patiënten, zijn golfspel, zijn autolening en zijn eigen gezondheidsproblemen heeft om over na te denken. Je kunt je ouders of hun ouders de schuld geven, dat rare virus uit het Amazonegebied, of de wolken. Geef ze de schuld, zoveel je wilt. Zeg tegen jezelf: Het is niet mijn schuld! Ga je gang.
Als je klaar bent met schreeuwen en de schuld geven, blijft de enige vraag die ertoe doet: Wat ga jij eraan doen?
Hoeveel verantwoordelijkheid ben je bereid te nemen?
Verantwoordelijkheid accepteren betekent "Ja, en...?" zeggen elke keer dat je een tegenslag tegenkomt. Het betekent accepteren dat het eng is om te beginnen met een nieuwe training in een nieuwe sportschool. "Ja, ik ben bang. En...?" Het betekent accepteren dat het opgeven van suiker moeilijk zal zijn. "Ja, het zal moeilijk worden. En...?" Het betekent je zwakheden accepteren, zowel echt als ingebeeld. "Ja, ik ben te ver uit vorm om snel te rennen. Ik ben misschien de laatste die de warming-up afmaakt. En...?"
Verantwoordelijkheid voor je gezondheid accepteren betekent dat IEMAND dat moet doen. Want ondanks hoeveel namen je zojuist op je lijst hebt geschreven, zal NIEMAND van die mensen bereid zijn om de hoeveelheid verantwoordelijkheid te accepteren die jij ze hebt toebedeeld. Vraag je dokter: "Wil je 10% van de verantwoordelijkheid voor mijn gezondheid accepteren?" Ze zal ontwijken. Vraag je vrouw: "Wil je 50% van de schuld op je nemen als ik niet kan lopen als ik 80 ben?" En ze zal je – terecht – vertellen dat je NU moet opstaan en een wandeling moet maken, want ze gaat je luie kont niet rondzeulen als ZIJ oud is. Vraag je tandarts om 10% verantwoordelijkheid voor je gezondheid te accepteren, en hij zal zeggen: "Ik bewaar mijn zorgen wel voor iemand die beter flost, bedankt."
Niemand anders gaat jou gezond maken. Het ligt aan jou. Misschien begin je helemaal opnieuw (Ja, en...?). Misschien haat je het idee van sporten en groenten eten (...en?). Misschien ben je geneigd om je ouders, je dokter, je luie vrienden, je werk de schuld te geven... misschien is je huidige gezondheid NIET jouw schuld.
Maar het is jouw verantwoordelijkheid. 100%.